ทศพิธราชธรรม คือ ธรรม 10 ประการที่พระมหากษัตริย์หรือผู้ปกครองพึงประพฤติ เป็นหลักคุณธรรมเพื่อประโยชน์สุขของราษฎร และความเที่ยงธรรมของบ้านเมือง
สาระโดยย่อ
- ทาน — การให้ เอื้อเฟื้อ สงเคราะห์
- ศีล — สำรวมกาย วาจา ใจ เป็นแบบอย่าง
- ปริจจาคะ — เสียสละประโยชน์ส่วนตนเพื่อส่วนรวม
- อาชชวะ — ซื่อตรง มุ่งมั่น จริงใจ
- มัททวะ — อ่อนโยน สุภาพ งามสง่า
- ตบะ — เพียร ข่มใจ มีวินัย
- อักโกธะ — ไม่โกรธ มีเมตตาประจำใจ
- อวิหิงสา — ไม่เบียดเบียน ไม่กดขี่
- ขันติ — อดทน อดกลั้น ไม่ท้อถอย
- อวิโรธนะ — ยึดมั่นในธรรม ความเที่ยงธรรมเป็นที่ตั้ง
นักปราชญ์กล่าวว่าพระมหากษัตริย์ไทยในอดีตแม้อยู่เหนือกฎหมาย แต่ทรงอยู่ในกรอบราชธรรมเพื่อความเป็น “พระธรรมราชา” อำนาจจึงถูกจำกัดด้วยธรรม มุ่งความสุขของราษฎรเป็นใหญ่ และทรงเป็นแบบอย่างชักนำผู้อื่นให้ตั้งอยู่ในธรรม
ที่มา: porpeang.org – ทศพิธราชธรรม
