การที่มนุษย์ทั้งหลายจะต้องไปเกิดเป็นเปรต มีชีวิตอยู่ในอบายภูมิหลังจากละโลก ก็เพราะมีเหตุปัจจัยคือ อกุศลกรรมบถ อันเป็นความชั่วทางกาย วาจา ใจ ซึ่งเป็นปฏิปทาให้ไปสู่อบายภูมิ

กายกรรม (3)

• ฆ่าสัตว์
• ลักทรัพย์
• ประพฤติผิดในกาม

วจีกรรม (4)

• พูดเท็จ
• พูดส่อเสียด
• พูดคำหยาบ
• พูดเพ้อเจ้อ

มโนกรรม (3)

• โลภอยากได้ของผู้อื่น
• พยาบาทปองร้าย
• มิจฉาทิฏฐิ เห็นผิดจากคลองธรรม

เมื่อผู้ใดประพฤติอกุศลกรรมบถเหล่านี้ ย่อมถือว่าเดินตามปฏิปทาที่มุ่งสู่โลกเปรต หากบาปแรงนำไปสู่นิรยภูมิ (นรก) ก่อน ก็ต้องเสวยวิบากในนรกจนสิ้นกรรม แล้วจึงไปเกิดเป็นเปรตต่อไป